Crystal Fighters

"Ga je mee naar een concert van de Crystal Fighters?" Het eerste (en enige) wat er bij mij opkomt bij die zin is Do you wanna go to the Crystal Fighters with me, I'm going down, down, down, etc etc! Het nummer Plage is wel een lekker nummer, en het kost geen drol, dus waarom niet?
Afgelopen vrijdag was het zover: 7 oktober, Crystal Fighters in de Melkweg, Amsterdam. We (lees: Jessica en ik) lopen naar binnen en het eerste wat ons opvalt is...... wat zijn wij normaal! Dit vergeleken we uiteraard met het overige publiek wat tot dan toe binnengekomen was. En hoe meer mensen er binnen kwamen, hoe meer we daarin werden bevestigd. Hoe langer het duurde, hoe meer mij het gevoel bekroop dat misschien het overige repertoire van de Crystal Fighters niet heel erg leek op het zomerhitje Plage....
Toen de band het podium op kwam, werd dit vermoeden enigszins bevestigd. De bassist droeg geen shirt en een rare broek, maar was nog wel redelijk normaal. De drummer zag eruit als iedere gemiddelde rockbandlid, niks raars. Dan kwam er een toetsenist, die droeg een vaag wijd shirt en had lang haar, okee beetje vreemd. Maar toen kwamen de zanger en zangeres!!! Ik dacht even dat deze twee regelrecht uit mijn opleiding gerold kwamen, de zanger zag er regelrecht raar uit. Hij had een gewaad/overhemd aan wat nog het meest leek op een ochtendjas. Enig. (En vergeet de scheur niet die erin zat) Zijn haar zat vreemd in een knotje opgestoken. Op zich leek hij wel een sympathieke gozer, maar toen het concert vorderde was één ding geheel duidelijk: stuk voor stuk waren de bandleden knetterstoned!!! Oké niet allemaal, de zangeres stond er een beetje onverschillig bij, niet zo gek want ze was duidelijk gedegradeerd tot achtergrondzangeresje en stond de grootste tijd uit haar neus te vreten. En de drummer! Die had zo'n grote koptelefoon op zijn hoofd dat ik het vermoeden had dat hij gewoon naar hele andere muziek aan het luisteren was. Terecht, want het was behoorlijk.... vage muziek. Dat is een nette omschrijving. Apart. Maar dat was niet hetgene wat het meest aparte was van de avond. Het publiek ging VOLLEDIG los! Ook stuk voor stuk knetterstoned, dronken of allebei. Non-stop stonden ze te springen, allemaal volledig in hun eigen wereldje en helemaal gek van de zanger. Heet leek wel alsof ze zo erg op gingen in de muziek dat er helemaal geen wereld meer bestond buiten de zanger en zijn podium. Een beetje eng voelde het, en ik voelde me er niet helemaal in thuis. Ik had het gevoel dat ik in een of andere sekte was beland ofzo! Na veel beuken, gillen, springen en vage liedjes te hebben doorstaan, was het afgelopen. Héél apart, dat was het. Maar toen begon de echte beproeving pas! Iedereen was volledig door het lint en dat ging verder, ook na het concert! Maar wij wilden graag naar buiten.... Dit kon, met een beetje doordringen kwamen we bij de deur. Maar daar ging het fout! Het hele publiek was na 1,5 uur lang springen en uit zijn dak gaan DRIJFNAT van het zweet. Alle armen, ruggen, haren en benen waren drijfnat van het zweet. Getsie, bah, bah, bah!!!

Met de grootste moeite konden we ons door de stinkende, natte lijven naar buiten wurmen. Frisse adem!!!!!! Nog nooit ben ik zo blij geweest om weer buiten te staan, bah!
We waren het er allebei over eens:
1. We waren niet stoned genoeg (oke, helemaal niet stoned dus) om het leuk te vinden.
2. De cd's, t-shirts en andere dingen hoefden we niet te hebben.
3. We gaan nooooooit meer naar een concert van de Crystal Fighters, al was het zeer amuserend
4. De volgende keer dat iemand me vraagt of ik mee ga naar een concert, check ik eerst even youtube voordat ik ja zeg!

Ieh! Een zweetregen!!